Ik word wakker van de kou en de jankende jakhalzen. Niet veel later gaat de wekker. 5 uur. Het is 12 graden. Alle spullen moeten in de auto want we rijden vandaag van mata mata naar motopi campsite in botswana. En omdat de weg hier een stuk slechter zal zijn, moet alles shockvast staan. Door deze extra werkzaamheden hebben we een kleine vertraging en rijden we pas om 6.08 uur het park in. Je moet overigens zelf even het hek open en dicht doen om de wilde beesten buiten de camping te houden. De zon is al op en er hangt een dikke stofnevel boven de weg. Stof, daar ontkom je hier niet aan. Als je je neus snuit heb je het idee dat je hersenen meekomen.
Ineens staan er voor ons 11 auto’s stil. Gekkehuis. Ik laat me vertellen dat ze naar cape vosjes kijken. Omdat de beestjes nu even in hun Den zitten, rijden wij maar meteen 8 auto’s voorbij. Verderop halen we er nog 2 in en nu rijden we achter de bus van de buren en de andere Nederlanders. Dat is een goede positie. De Nederlanders zijn goede spotters. Ze vinden 2 schattige uiltjes. We rijden alle waterholes langs maar geen leeuwen. Wel heeft een tegenligger een boom met 3 uiltjes gevonden, is het vandaag uilendag? En dan gaan de Nederlanders ineens in de achteruit en ja hoor, boven de weg, op een duin steekt de kop van een mannetje boven het gras uit. Prachtig plaatje zo in de zon. Maar dan gaat meneer languit liggen en zie je hem niet meer. We rijden door want we moeten nog een heel eind. Bij de picknickplaats nemen we tijdelijk afscheid van de Nederlanders. We zien ze overmorgen weer. Ik rij door de duinen naar de andere rivier. Het landschap is prachtig. Weinig dieren. Een enkele oryx, struisvogels en dikdiks. Verder wat vogels. Bij het laatste waterhole voor de weg naar nossob staan ineens 6 auto’s . We zien 4 nerveuze oryx die niet durven te drinken en een luid jankende jakhals. Bij het water ligt een luipaard. Om 10 u ’s ochtends, we kunnen ons geluk niet op. En hij gaat nog drinken ook. Dit worden prachtige foto’s! Dan verdwijnt hij achter de waterton en rijden wij een stukje naar voren. We zien hem languit liggen. Maar dat lichte driehoekje kan ik in eerste instantie niet plaatsen. Echt, er liggen 2 luipaarden!!! Dat is zeldzaam. Het vrouwtje verdwijnt in de lege waterton. Door de zon zien we haar vergrootte schaduw. Als het mannetje ook naar binnen gaat, rijden we door. Liever hadden we nog 4 dagen blijven staan, want de kans is groot dat er kleintjes in de ton verstopt zitten. Maar het is nog 50 km tot nossob en dan nog 100km tot de camping. Toch wel even een stop om de vogeltjes water te geven op de picknickplaats. En daar zijn ze allemaal heel blij mee. Als dank schijten ze me onder. Alle vogeltjes komen drinken en de muisjes ook. We rijden door naar nossob en omdat ook daar een benzinepomp is, gooien we de tank weer vol en bewaren de jerrycans. 20 liter. Lang leve San Parks. Nossob heeft ook een klein winkeltje met vanalles, maar geen ijsjes. Wat ook best wel logisch is zo ver van de bewoonde wereld maar iets anders hebben we echt niet nodig. We reden door de ene gate binnen en gaan er door een andere uit (weer beide zelf openen en sluiten). We komen op een spoor over de duinen. Het zand is los en eerst rood later wit. Het landschap is desolaat maar heel mooi. Veel geel lang gras, dode bomen en af en toe groene struikjes met gele bloemen. Er zijn heel weinig dieren. We zien een suïcidale struisvogel die voor de auto langs rent, 2 oryx, 3 hartebeesten en 10 dikdiks op de eerste 50 km. Hier is geen water meer. Om de 25km geeft een boom schaduw op de weg en als het zand niet te diep is stoppen we even. De temperatuur in de auto is 33,5 graden. Maar met de frisse wind en de zon recht achter de auto is het prima uit te houden. Ramen open, geen airco. Dan komen we bij de camping. Er staat een bordje camping Motopi 01, er is een boom voor schaduw, een betonnen plaatje op de grond voor een vuurtje op te stoken en er is een hok met een gat-in-de-grond wc. De vogels zitten al op ons te wachten. Ik zet een pan water neer maar dat snappen ze niet. Verder is het hier helemaal stil. Ik denk niet dat matopi 02 bezet is. Die is overigens nog steeds 11km verder. Daarna is er pas weer iemand 100km links of rechts.
De baas gaat een rondje vliegen, de Ali 200w letlamp aansluiten, els bellen met de satelliettelefoon en de wildcamera ophangen. Dan gaat hij een vuurtje stoken maar dat lukt niet erg want het hout is nat. We eten vandaag zijn zelfgemaakte macaroni. Die warmen we op op het gasstel. Het kost een zak hout maar uiteindelijk brandt het vuur prachtig. De wind is ook helemaal gaan liggen. En daar zitten we dan onder de sterrenhemel hemel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten